De stem van … alleenstaande moeders in Chili

Door Redactie Wakibi op 6-9-2013

Impact van microkrediet

Ruim de helft van de Chileense gezinnen die onder de armoedegrens leven, steunen op alleenstaande moeders met kinderen. Lees hier meer over de duidelijke genderongelijkheid binnen de Chileense samenleving.

Uit een onlangs gehouden telling in Chili is gebleken dat van alle gezinnen die in dit land onder de armoedegrens leven, ruim de helft uit gezinnen bestaat die steunen op alleenstaande moeders. De reden hiervan moet vooral worden gezocht in de duidelijke genderongelijkheid binnen de Chileense samenleving. Van de 93 over de hele wereld onderzochte landen, staat Chili op nummer 60 voor wat betreft de mate van genderongelijkheid.


Terwijl het land wordt beschouwd als redelijk modern en ontwikkeld, is het voor veel vrouwen enorm moeilijk om economische onafhankelijkheid te verwerven. De meerderheid van de alleenstaande Chileense moeders komt niet in aanmerking voor financiële ondersteuning van hun gezin. Veel van deze vrouwen maken dan ook slopende werkdagen tegen minimale inkomsten, om hun gezin van de basisbehoeften te voorzien.

Hieronder het verhaal van een viertal alleenstaande moeders, die middels de mogelijkheden zoals die door Kiva en Wakibi worden geboden, in staat zijn de kwaliteit van leven van hun gezin naar een hoger niveau te tillen en hun kinderen een betere toekomst te bieden.

Maria
"Ik kon heel lang alleen maar een echtgenote en een moeder zijn." vertelt Maria, een 35-jarige alleenstaande moeder die nu gebruik maakt van de financiële mogelijkheden van een van de lokale partners, Fondo Esperanza."

"Deze rol binnen het gezin is heel typerend voor Chili.” zegt ze. "In Chili zijn de meeste mannen erg machismo. Maar de vrouwen zijn ook erg machismo, waardoor we ons in eerste instantie aangetrokken voelen tot hun mannelijkheid en macho gedrag en daardoor in hun val van charmes trappen."

Maria's echtgenoot stond haar niet toe te werken en eiste van haar dat ze thuis bleef om voor de kinderen te zorgen. Ondanks dat zij onderdrukt werd en belemmerd werd in het volgen van haar dromen, hield de ondernemingszin van Maria toch aan. Uiteindelijk stond ze erop om toch haar eigen bedrijfje te gaan starten. Kort daarna ging haar man bij haar weg.

Met een startkapitaal van slechts 80.000 peso’s, ongeveer 130 Euro, kocht Maria een assortiment van alledaagse goederen, met als doel een kleine supermarkt op haar veranda te openen. Ondanks dat het kleinschalig is, is het Maria gelukt om, middels haar eigen bedrijfje, het als een alleenstaande moeder te overleven.

“Ik was na de scheiding getraumatiseerd” zegt Maria. ”Hij liet me achter met alle openstaande rekeningen voor het huis en de verzorging van de kinderen. Aanvankelijk hielp hij een klein beetje, maar al heel snel was hij me gewoon vergeten.”

Maria is inmiddels als onderneemster blijven groeien en is in staat geweest om continu te investeren in haar bedrijf. Middels de steun van Fondo Esperanza, maar vooral vanuit haar eigen wilskracht, is ze, naast het voorzien in de dagelijkse behoeften, in staat om zelfs haar kinderen naar de universiteit te laten gaan.

“Als je je kinderen een dak boven hun hoofd biedt , kan het zomaar afbranden en heb je niets” legt ze uit. ”Echter, als je in staat bent om je kinderen goed onderwijs te bieden, dan krijgen ze iets wat ze nooit meer kwijt kunnen raken.”

Alejandra
In de afgelopen zeven jaar heeft Alejandra, als alleenstaande moeder van drie kinderen, het naar eigen zeggen niet makkelijk gehad. Sinds haar man haar heeft verlaten, had zij de totale zorg voor hun drie kinderen. Om dat voor elkaar te krijgen moest zij vrijwel non-stop gaan werken. Naast haar deeltijdwerk als schoonmaakster, runt zij nu ook haar eigen bedrijf, waar zij van alles verkoopt, van fastfood tot ondergoed en schoonmaakmiddelen.

Voor veel moeders is een normale baan geen optie, door het gebrek aan flexibiliteit om tegelijkertijd voor het gezin te zorgen. Echter, voor Alejandra was dit bijzonder belangrijk. Haar 18-jarige dochter, Nicole, is doof en vraagt extra hulp.

Alejandra legt uit dat erg onder de indruk is van haar dochter. “Veel dingen zijn niet aangepast aan haar specifieke behoeften en dus is het altijd een strijd geweest. Maar ze is er altijd in geslaagd om verder vooruit te komen. Ze heeft een handicap en ik niet , dus als zij het kan waarom ik dan niet?”

Alejandra is inmiddels met haar zesde lening bezig, afgesloten via de lokale partner Fondo Esperanza. Ze geeft aan dat de toegang tot krediet het voor haar mogelijk heeft gemaakt om een bloeiend bedrijf te runnen. Elke maand gaat een deel van wat ze heeft verdiend, naar de bouw van een kleine ruimte aan de zijkant van haar huis, om het openen van een echte winkel mogelijk te maken.

Alejandra hoopt dat, zodra haar dochter Nicole klaar is met de middelbare school, zij ook een Fondo Esperanza kredietnemer zal gaan worden. Nicole is al bezig met cursussen voor naaister. Alejandra voorziet voor de toekomst dat zij samen kunnen gaan werken - Nicole op haar naaimachine in de keuken en Alejandra met haar kleine winkel naast het huis.

Miriam
"Ik trouwde op 25-jarige leeftijd en had drie kinderen." zegt Miriam. Ik scheidde vier jaar later en vanaf dat moment moest ik leren om het alleen te redden. Miriam zat in een zeer gewelddadige relatie en scheidde daarom van haar man, hoewel het voor haar daardoor financieel onzeker werd.

“In Chili is het moeilijk voor vrouwen om onafhankelijk te worden” legt ze uit. “Het is beangstigend en veel vrouwen hebben niet voldoende vertrouwen in zichzelf.”

Op 31-jarige leeftijd werd Mirjam gediagnosticeerd met kanker en was niet in staat om te werken voor de daaropvolgende vier jaar. “Het was een zeer slecht leven.” Er waren tijden dat we geen elektriciteit of water hadden en soms zelfs geen eten.”

Ondanks deze tegenslagen, waren het haar continue gedachten aan haar kinderen, die haar door deze moeilijke tijd heen wist te krijgen. “Alles wat ik heb bereikt is voor hen”, zegt ze. “Wat mij het meest trots maakt, is dat ze goede mensen zijn geworden, dat ze studeren, dat ze een carrière opbouwen en dat ze nooit vergeten dat er dagen waren dat we slechts een brood hadden voor ons hele gezin.”

Vier jaar geleden kwam Miriam in contact met Fondo Esperanza en zegt dat veel van de andere leners zoals haar zijn, alleenstaande moeders die willen leren om zelfstandig rond te komen. “Fondo Esperanza biedt, naast financiële middelen, tevens opleidingen om ons anders te laten denken over ons zelf, als vrouw en de mogelijkheden die we hebben.” zegt ze.

Op dit moment is Miriam 42 en is inmiddels ook oma. Ze verkoopt kleding en huishoudelijke apparaten op de lokale markt, maakt gebruik van haar auto om de mensen in haar gemeenschap naar de stad te vervoeren, en tijdens de vakantieperiode maakt en verkoopt ze traditionele maaltijden en gebak. “Ik ben als een kleine octopus.” aldus Miriam. “Ik doe een beetje van alles.”

Estrella
“Ik leef op basis van alleen het meest noodzakelijke.” zegt Estrella. “Al het geld dat ik verdien is bedoeld voor de studie van mijn kinderen.''

Op slechts 20-jarige leeftijd werd Estrella al een alleenstaande moeder en heeft drie kinderen. Wat Estrella’s situatie bijzonder moeilijk maakt, is dat ze Lupus heeft, een ziekte die het immuunsysteem beïnvloedt. Vanwege haar gezondheidstoestand heeft Estrella beperkte werkmogelijkheden. Direct zonlicht irriteert haar en om de zes maanden reist ze af naar een ziekenhuis voor behandeling. Daarbovenop heeft zij tevens fibromyalgie, waardoor zij soms geheel niet in staat is om te werken. "Sommige dagen kan ik mijn bed niet uit komen en doet mijn hele lichaam pijn. Het is alsof een vrachtwagen mij heeft overreden.”

Toch moet zij en haar gezin rondkomen. Dat is de reden waarom Estrella als zelfstandige moet werken. Zeven dagen per week gaat haar wekker vroeg af. Om zes uur ’s ochtends brengt zij haar jongste zoon naar school. Vervolgens verkoopt zij tot drie uur ’s middags Empanadas op de lokale markt. 's Avonds keert ze terug naar huis , rust kort uit en gaat vervolgens aan de gang om meer empanadas te maken voor de volgende dag. Zij staat meestal tot midden in de nacht te bakken.

“Ik denk aan mijn kinderen" zegt Estrella. “Dat is wat me staande houdt. Ik wil dat ze een carrière hebben en in staat zijn om comfortabel te leven.” Estrella heeft elk van haar kinderen gemotiveerd om te gaan studeren. Haar oudste zoon is ingenieur en haar dochter heeft zojuist de universiteit afgerond.

Dit soort succesverhalen zijn in de eerste plaats mogelijk door de dromen, wilskracht en goede ideeën van al deze mensen in ontwikkelingslanden. Wakibi streeft er naar om vervolgens met behulp van haar leden, hen te helpen deze dromen te verwezenlijken. Als je vragen of commentaar hebt over dit artikel of de betrokkenheid van Wakibi, mail dan naar support@wakibi.nl.