Over Wakibi
Wakibi biedt een portaalfunctie dat kredietnemers en Nederlandse kredietgevers op een eenvoudige wijze bij elkaar brengt. Wakibi is onderdeel van een omvangrijke keten, waarin iedere schakel belangrijke toegevoegde waarde biedt. Zo hebben we bijvoorbeeld in eerdere artikelen al veelvuldig aandacht geschonken aan de enorm belangrijke rol van de lokale partners, met hun onmisbare inzicht in de lokale behoeften. Maar ook bijvoorbeeld de centrale rol die het Amerikaanse Kiva speelt in het beschikbaar stellen van haar leningenaanbod aan Wakibi, zodat wij die weer aan kunnen passen aan onze Nederlandse doelgroep.
Kiva fellow
Een nog niet eerder besproken rol binnen onze microfinancieringsketen is die van de Kiva fellow. Kiva biedt een groot aantal individuen de kans om hun specifieke vaardigheden in te zetten als ogen en oren in het veld, waarbij zij nauw samenwerken met microfinancieringsinstellingen en andere lokale partners in meer dan 60 landen over de hele wereld. De Kiva Fellowship is een vrijwilligerspositie met als doel de positieve impact van de keten waar Wakibi deel van uitmaakt sterk uit te breiden en te verstevigen.
De fellows kunnen, door gebruik te maken van hun unieke individuele vaardigheden, toegevoegde waarde bieden op velerlei terreinen, zoals het opbouwen van belangrijke lokale relaties, het overdragen van kritische kennis aan de lokale partner en het ontwikkelen en verbeteren van de huidige microfinancieringsprocessen. Daarnaast stellen zij ons in staat om via hun inzichten, ervaringen, foto's en verhalen uit het veld, een beter inzicht te geven in wat er in de verschillende gemeenschappen speelt. Op die manier kunnen we als gevolg van specifieke behoeften of gebeurtenissen een bepaald land, gebied, sector, of een specifieke doelgroep via onze website wat meer onder de aandacht brengen.
Vanaf nu zullen wij ook aan de fellows en hun verhalen uit het veld geregeld aandacht gaan besteden. Hieronder de ervaringen van Santiago Cortes. Santiago woont en werkt in San Pedro Sula (ook wel bekend als de meest gevaarlijke en gewelddadige stad in de wereld) in Honduras en is daarnaast fellow binnen zijn woongebied.
“Ik was onlangs op weg naar een kredietnemer op uren rijden verwijderd van mijn stad. Om 8 uur ’s morgens ben ik samen met een coördinator van ODEF, een van de lokale partners, vertrokken richting de grens van Honduras met Guatemala . Na een lange rit kwamen we aan bij de vestiging van de lokale partner in Las Flores.
Ik vroeg een van de medewerkers of de lener die wij gingen bezoeken hier in de buurt woont. De man begon te glimlachen en gaf aan dat het nog een klein stukje verder was. Uit ervaring wist ik dat, dankzij de onverharde wegen en moeilijk begaanbare bergpassen, een klein stukje in de praktijk zou betekenen dat we nog wel een paar uur extra onderweg zouden zijn. Maar ik had toen nog niet kunnen bedenken wat er nog zou komen…
We stapten weer in onze auto en de lokale medewerker vroeg ons of deze vierwielaandrijving had. Als dat het eerste is wat iemand je vraagt, dan weet je al dat de route op zijn zachtst gezegd interessant gaat worden.
We waren nog geen twee minuten onderweg en de weg leek al op te houden. Ik vroeg vervolgens wat de volgende stap zou zijn en de man wees op een heuvel met een kleine boog. Ik zag een afgetakelde hangbrug en ik begon te lachen. Dat was een grap zeker? We zette de wagen in zijn achteruit om weer weg te gaan, maar de man riep dat we toch echt die brug over moesten steken om deze lener te bezoeken. En het bleek ook niet de enige brug te zijn die wij moesten trotseren.
We konden het niet geloven. Het was de meest rudimentaire, oude, primitieve hangbrug denkbaar. Het was een 200-meter lange hangbrug gemaakt van touwen en rotte planken over een rivier tussen twee bergen. Ik kon me niet voorstellen dat de brug onze wagen kon dragen maar ik probeerde kalm te blijven.
Eenmaal op de brug kon ik het geluid van de rivier beneden ons en het gekraak van elke rotte houten plank horen. Toen we het slappe, middelste gedeelte van de brug bereikten, kreeg de wind vat op ons en begon de brug sterk heen en weer te slingeren. Maar we moesten verder. Dus begonnen we langzaam aan de helling naar boven. Slechts 4 meter voor het einde leek het alsof we het zonder kleerscheuren zouden gaan halen. Maar toen viel de wagen stil. De banden hadden geen grip op de gladde planken en we begonnen achteruit te schuiven en te kantelen. Even was ik zeker dat we allemaal naar beneden zouden stortten.
Opeens sprong er een vreemde in de auto en nam direct het stuur over en reed het voertuig rechtdoor de brug af . Hij was een man die in de buurt werkte en veel werd ingezet bij een dergelijke oversteek. We vervolgden onze reis met nog veel meer obstakels, zoals extreem onbegaanbare wegen en rivieren. Uiteindelijk kwamen we bij de kredietnemer aan, Mercedes, eigenaresse van een kleine koffieplantage rond haar huis.
Ik wilde van alles van haar weten en vroeg onder andere naar haar geboortedatum. Die kon zij zich niet herinneren en riep daarom iemand in het huis. Die gaf aan dat ze vandaag jarig was. Het was haar verjaardag en ze bleek het zich niet eens te beseffen. Ik stond op, gaf haar een knuffel en zong voor haar. Daarna spraken we over haar doelen, dromen en concrete plannen. En daarna was het alweer tijd om de tocht terug te maken, maar nu via een nog veel langere route, aangezien de hevige regen dezelfde weg terug onmogelijk had gemaakt.”
Het belang van verhalen zoals die van Santiago Cortes is o.a. dat het ons beter bewust maakt van de zware omstandigheden waarin de lokale partners vaak dagelijks hun klanten bezoeken. Voor lokale microfinancieringsinstellingen, die hun klanten proberen te helpen door face-to-face met ze te praten, ter plekke trainingen te geven en geld te brengen of betalingen op te halen, is hun werk zeer tijdrovend, kostbaar en niet te vergeten soms ook levensgevaarlijk.
Als je vragen of commentaar hebt over dit artikel of de betrokkenheid van Wakibi, mail dan naar support@wakibi.nl.
